بر بال نسیم

کاغذ را قلم می رقصاند و آواز را زیر و بم ، و برکه  را  بلم و جاده ی

باران گرفته را قدم . قاصدک را نسیم می پراند و مرغ  اندیشه  را ، یار

صمیم . جان را ، جانان می رهاند و دل را سرو خرامان و چشم  بارانی

را خنده ی پنهان . آهو را صیاد می دواند  و تیهو را  فریاد و دل صیاد

را ، آهویی که  گیر افتاد ؛  و بوی کـوهـسار را سوسن ِ آزاد ، و  موج

چشمه ی ساکن را ، سنگی که بر آب افتاد ، و بیرق مهربانی را ، آن که

در سلام پیش افتاد .