بر بال نسیم

دیری است که دل  بر  در آن  یار مقیم است

از تیغ غمش هم تن و هم جان به دو نیم است

گـر بـوی خـوش ِسوسن ِ سـیمای ِ چـو ماهش

آیـد بر ِ این دوست کـه سـرمست شمـیم است

ما را هـمـه روز و هـمـه شـب نـزد رخ  یار

هـر لحظـه و هر ساعـتـمان ذکر قـدیـم است

چون آید و با دل ز سر مهر به غمخانه نشیند

دل را ز غم و از تب و از تاب  چه بیم است

پروانه وش این دل همه سو می پـرد از شوق

شـاهـین خـیال اسـت کـه بـر بال نسـیـم است

دل  تـرک مـی و بـاده و مـیخـانه بـکرده است

مـی ، نـوشـد  اگر ، از قـدح یـار کریـم است